Ze zijn er nog. Bands die wars zijn van ook maar enige vernieuwingsdrang of pretenties. Bands die platen durven te maken met stampende rocksongs vol spetterend gitaarwerk. Bands die zich schaamteloos laten beïnvloeden door de grote rockbands en doen alsof de tijd sindsdien stil heeft gestaan. De Canadese viermansformatie The Commoners, is zo’n band. De groep ontstond langzaam in de loop van een decennium, waarbij ze zich door talrijke obstakels heen worstelden om de eenheid te vormen zoals die nu bestaat: Chris Medhurst (zang/gitaar), Ben Spiller (bas), Ross Hayes Citrullo (lead gitaar), en Adam Cannon (drums). Vaak bijgestaan door hun vriend, organist Miles Evans-Branagh, verenigen The Commoners zich onder een gedeelde droom: het schrijven, uitvoeren en delen van muziek die een authentieke knipoog is naar de groten die de weg voor hen geplaveid hebben.

Zo waren The Black Crowes een aanzienlijke invloed voor dit viertal, maar ook Derek Trucks, Marcus King, Led Zeppelin en The Allman Brothers Band, bands die ze hoog in hun vaandel dragen als ze hun eigen muziek en sound creëren. Het nieuwe album "Find a Better Way" belichaamt dan ook authentiek de rock ‘n roll, soul en blues ervaring. Ze dragen de muzikale invloeden van deze bands met een hard geluid, terwijl ze ook inspiratie putten uit Motown / Soul legendes Sam Cooke, Otis Redding en Lake Street Dive. Deze rock soul richting gaf hen de speelruimte die ze nodig hadden om hun geluid te vinden en hun eigen naam in de geschiedenis van de rock 'n roll te vestigen. Bij beluistering van "Find a Better Way" dringt de vergelijking met de Southern Rock van Blackberry Smoke zich immers het meest nadrukkelijk op, maar die haalden de mosterd in hun jonge jaren natuurlijk ook voor een belangrijk deel bij de groten.

Het album "Find A Better Way" opent met de regels: 'If I scream at the top of my lungs, and stamp my feet, 'til the floor comes undone..' informerend dat er een wilde rit in het verschiet ligt. Het album werd opgenomen en geproduceerd bij RHC Music in Toronto door gitarist Ross Hayes Citrullo, die samenwerkte met uitvoerend producent Renan Yildizdogan om een evenwicht te vinden tussen nieuwe en oude opnames. Het doel was om iets te creëren dat nieuw en origineel aanvoelde, maar toch vertrouwd was voor hun doelgroep van klassieke roots- en bluesrock. De lyrische thema's van het album boren de essentie van de mensheid aan: liefde, spijt, ambitie en angst. Door de eeuwige uitdaging van twijfel versus verlangen te omcirkelen, plaatsen The Commoners zichzelf in de schoenen van de gewone man. Het resultaat? Negen nummers die bedoeld zijn als troost en metgezel bij alle beproevingen in het leven, en dit met melodieuze solo's, zweverig orgel en een pittige ritmesectie om de boodschap over te brengen.

De eerste single "Fill My Cup" is typische rootsrock, met energieke gitaarriffs, een groovy couplet en een opbeurend refrein, afgerond met een inspirerende samenzang. Met de krachtige zang van leadzanger Chris Medhurst en de soulvolle harmonieën van Chantal Williams was dit nummer in de zomermaanden reeds een goede introductie tot de band. Soepele zang over een zwijmelend orgel en enkele zoete slidegitaarlicks die samenkomen en het nummer optillen met een stijgend refrein. Voeg daar een verzengende solo aan toe en we hebben een geweldig goed gevoel. Gewoon een rockklassieker in wording, hetgeen we ook kunnen zeggen van de twee daarop volgende singles. Over de tweede single "Too Much" zegt de band: 'Erupting with the growling vigour of an old Beaumont, Too Much drives The Commoners to the brink of surrendering their dreams for the comforts of home. A high horsepower performance peels out with rowdy riffs and lively organ in tow, delivering a relatable sentiment that never proves to be too much'. Dit nummer voelt dan ook aan als een strak gespannen wervelwind van ruige riffs en levendig orgel, met een prachtig ongekunsteld refrein, de hele track rijdt dan ook als een oude opgepepte Studebaker Commander over een autostrade op een glimmende zomerse dag.

Ook vooruitlopend op hun album "Find A Better Way" verscheen hun derde single, één die toevallig het titelnummer is, en waarmee de plaat opent. Deze krachtige rocksong draagt een boodschap in zich die de hele plaat omvat. Met groeiende onzekerheden wordt de samenleving geconfronteerd met uitdagingen die voorheen ongezien waren, waardoor het collectief in een permanente staat van twijfel verkeert, met twijfel gericht op regeringen, publieke leiders en onze buren. Van de nasleep van COVID-19, de toenemende crisis in de geestelijke gezondheidszorg in Noord-Amerika, oorlogsmisdaden in Oekraïne, en de explosie van sociale bewegingen en protesten, verenigt één gedachte ons allen - we moeten een betere manier vinden om op deze planeet samen te leven. "Find A Better Way" kijkt naar de confrontatie met ons tumultueuze verleden en het aanvaarden van persoonlijke verantwoordelijkheden om de kracht te ontdekken die nodig is om een oplossing te vinden. Het is ook het enige nummer op de plaat dat buiten Canada is gemixt. De band werkte samen met producer/mixer Kevin Shirley (The Black Crowes, Joe Bonamassa, Led Zeppelin) in Caveman Studios in Sydney, Australië. Zijn mix hielp de toon te zetten voor het album, die Citrullo vervolgens kon volgen voor de rest van de plaat. Op dit nummer schakelde de band toetsenist Jeff Heisholt (The Trews) in om een iconisch orgelnummer neer te leggen. Voor de rest van het album speelde toetsenist Miles Evans-Branagh orgel, piano en Rhodes.

Voor de backing vocals deden ze ook een beroep op drie van Canada's beste achtergrond zangeressen. Tash Lorayne en Shezelle Weekes (The Arkells), en Chantal Williams, terwijl lokale legende Michael Eckert zijn pedal steel talenten leende op "I Won't" en "Alive". De laatste kers op de taart is de gitaarsolo van multi-instrumentalist Ben Healey op "Deadlines". De inbreng van deze externe muzikanten bij de opnames heeft wel degelijk zijn doel bereikt, want zij boden hun eigen unieke instincten en interpretaties aan elk nummer, en dat hielp het album uit te groeien tot een gezamenlijk geheel dat ons bij elke luisterbeurt blijft verrassen. Samen nemen deze negen songs de luisteraar mee op een sonische reis door het leven van de band, van de stoffige wegen van het platteland van Ontario tot de felle lichten van de grote stad. Het doel van The Commoners is om ons er met hun nieuwe album aan te herinneren dat muziek een uniek genezend vermogen heeft, een medicijn van buitengewone waarde, en balsem voor de ziel in donkere tijden. Elke grote beweging in de geschiedenis gaf aanleiding tot veranderaars, en The Commoners nemen hun standpunt in, hier om ons allen te leiden en te inspireren om een betere weg te vinden.